De Amerikaanse tenorsaxofonist, klarinettist, componist Chris Speed (1967) heeft zich nadat hij in de jaren ’90 in New York gevestigd was, ontwikkelt tot een van de belangrijkste schakels in de wereld van de improvisatie. Hij heeft vele projecten achter de rug waaronder zijn combo Human Feel met later beroemd geworden grootheden als Kurt Rosenwinkel, Jim Black en Andrew D’Angelo, Tim Berne’s Bloodcount, het Oost-Europees getinte Pachora, de avontuurlijke kamermuziek van het Claudia Quartet, Endangered Blood, in groepen van Dave Douglas en veel meer. Al deze groepen hadden een zaak gemeen, de muziek had de neiging om zich steeds verder te verwijderen van de oorspronkelijke jazz. Een paar jaar geleden draaide Chris duidelijk de knop om met zijn trio, Dave King op drums en Chris Tordini op contrabas,om duidelijk de jazz in al zijn oervormen weer te omarmen. Dat bewees hij al met “Platinum on tap” de voorganger van dit album, met een subtiele lichtvoetige toon die doet denken aan het typerende geluid van Lester Young beweegt hij zich door de melodie. Dave King is hier ook veelminder uitgesproken aanwezig wat betreft volume dan in zijn werk met The Bad Plus.

“Can’t this be love” (Swift) het enige nummer dat niet is geschreven door Speed is een mooi bewijs van zijn “nieuwe“ benadering van zijn saxofoonspel, hij brengt de standard in een bijna gewichtloze tedere uitvoering met delicate accenten zoals nooit tevoren. Hij viel voor het nummer door de duet uitvoering van Sun Ra met bassist Wilbur Ware uit 1955, maar het trio drukt er wel zijn eigen stempel op. Steeds vaker gebruikt Chris materiaal dat hij jaren geleden in pure bebop manier tot zich heeft genomen zo wordt er in het nummer “Yard Moon” gebruik gemaakt van de akkoorden van Charlie Parker’s ”Segment/Diverse”, terwijl “Faint Tune” leentjebuur speelt bij het bekende “How High the Moon” maar qua toonzetting maakt hij er een heel ander verhaal van. Het spelen met tijd is een van de favoriete tactieken van Speed, zijn naam zegt het al, hij transformeert bekende thema’s met uitgesponnen lijnen die iemands perceptie opzij zet. Favoriet bij het trio is de 11/8 maat zoals in “Helicopter Lineman” met hints richting Joe Henderson of het smeuige “Casa Adela” een soort eerbetoon aan Sonny Rollins. “I love these classic forms, for various reasons I rarely record them” aldus Chris Speed. “Transporter”,dat hij schreef in 2000 voor het “Yeah No”album, krijgt hier een geheel nieuw geluid in de uitvoering van dit trio. Al met al een aangenaam te beluisteren maar toch intrigerend album en een verrassing voor de luisteraars die alleen bekend zijn met het oudere werk van Speed.

Jan van Leersum